
നേരം വെളുക്കുന്നതേയുണ്ടാവൂ അപ്പോള്..
കവിതയാകണമെന്ന് വൃഥാ മോഹിക്കുന്ന അക്ഷരങ്ങളേ..
ഒരൊറ്റ ചവുട്ടിനു തന്നെ
താഴെയിട്ടു കളഞ്ഞു!
മോങ്ങിയതേയില്ല,
ഉമ്മ കൊടുത്തു വരണ്ട് പോയോരു
മണ്ണുപുരണ്ട വാത്സല്യം
ദയനീയമായൊന്നുയര്ന്നു നോക്കി.
അത്രമാത്രം!
കാലിന്റടിയില്
ഞെരിഞ്ഞമരുന്നുണ്ട്
എന്റെ മക്കളേന്നൊരു പിടച്ചില്,
കാലുകളില്
വിറയലോടെ പരതുന്നുണ്ട്
കുഞ്ഞിക്കാലേ
വളരു വളരേന്നോരു
മുട്ടന് പ്രതീക്ഷ!
ഒടുവില്
എലിമിനേഷന് റൌണ്ടിന്റെ
ഇടവേളയിലെപ്പൊഴോ
വേച്ച കാലടികള് പതിഞ്ഞ
ശൂന്യമായ
നാട്ടിടവഴി നോക്കി
ഈശ്വരാ,
ന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാത്തോണെന്ന്
എസ് എം എസും വിട്ട് മോങ്ങിതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.!